از آرشیو موتوراسپرت: در چنین روزی در سال 1958

گرندپری موناکو امروزه تا حد زیادی یک تلاش بیهوده است، اتومبیل های فرمول 1 بسیار بزرگ و مسیر برای سبقت گرفتن بسیار باریک است.

در سال 1958، زمانی که ماشین ها شبیه وان حمام بودند و هیچ مانعی برای محافظت از هواداران، ساختمان ها، بندر یا چاله ها وجود نداشت، چنین نبود. همچنین، بین تونل و خط پایان، سه مسیر مستقیم وجود داشت که فقط با یک پیچش و یک سنجاق سر پهن به هم وصل شده بودند، جایی که امروزه 9 پیچ دشوار وجود دارد.

Vanwall، BRM، Cooper و Ferrari همگی بعد از مسابقات با فریاد به داخل خانه نگاه کردند، در حالی که راب واکر ریسینگ، راب واکر مسابقه خصوصی کوپر، اسبی تاریک بود. در همین حال، ناکام ماندن از واجد شرایط بودن، کانات یک جوان ناشناخته به نام اکلستون بود… همه آنها دور اول را بدون آسیب رساندند، اما برای روی سالوادوری – تماس با وانوال دیگری که فرمانش را شکست – همانطور که ماشین قرمز رنگ ژان بهرا رهبری می کرد.

به زودی دیگری از مایک هاثورن در جایگاه دوم قرار گرفت و تونی بروکس مرد قطبی را پشت سر گذاشت – که وانوال فوراً یک شمع را بیرون انداخت – و در دور 27 به مقام اول رسید. با این حال، مدت زیادی طول نکشید: یک دوئل با استرلینگ ماس در جریان بود، قبل از اینکه وانوال او نیز به خطا برود.

درام بیشتر: تانک هاثورن شکافته شد و به موریس ترینتینانت واکر هدایت شد، که پس از آن فراری‌های زنده‌مانده را برای پیروزی حفظ کرد. این دومین پیروزی برای کوپر سبک و موتور عقب نشان داد که عصر جدیدی از F1 در حال طلوع است.