زیر پوست: چگونه پیشرانه‌های برقی فولکس‌واگن از کمتر بهره می‌برند

این دیدگاه که یک EV بهتر از یک شناور شیر شکوهمند با تمام جذابیت های فنی یک ماشین لباسشویی نیست، در جای خود قرار می گیرد.

همانطور که سازندگان شروع به تنظیم دقیق موتورها و پیشرانه های EV برای دستیابی به برد و عملکرد بهتر می کنند، مشخص می شود که تفاوت بین الکتریکی و ICE ممکن است آنقدرها که بسیاری تصور می کنند زیاد نباشد.

فولکس واگن به تازگی پیشرانه جدید خود را برای معماری خودروهای MEB با مجموعه ای از تغییرات طراحی سیستماتیک با هدف دریافت بیشتر با هزینه کمتر معرفی کرده است. یا به عبارت دیگر، یافتن گشتاور بیشتر، کارایی بیشتر و برد بهتر در حین قرار گرفتن در همان فضا.

پیشرانه جدید دیفرانسیل عقب APP550 که برای نسل بعدی خانواده ID در نظر گرفته شده است، بسته به نسبت دنده در گیربکس کاهش سرعت تک سرعت، 281 اسب بخار قدرت و 406 پوند فوت گشتاور در موتور نهایی تولید می کند.

گشتاور تحت تأثیر دنده قرار می گیرد، به عنوان مثال، کاهش نسبت دنده، گشتاور را چند برابر می کند. به همین دلیل است که در یک ماشین ICE معمولی با گیربکس دستی، ممکن است چرخ ها در دنده اول بچرخند اما در دنده دوم نه.

همچنین به همین دلیل است که برای بالا رفتن از تپه ها باید به سمت پایین حرکت کنید. بنابراین، گشتاور 406 پوند فوت فولکس‌واگن را نباید با گشتاور خروجی از شفت موتور اشتباه گرفت: این چیزی است که پس از عبور از جعبه دنده کاهش به چرخ‌های محرک ارسال می‌شود.

افزایش عملکرد همه جانبه پیشرانه تقریباً به همان روشی که برای بیش از 100 سال با موتورهای احتراقی انجام شده بود به دست آمد: با یافتن راه هایی برای استخراج نیروی مکانیکی بیشتر از همان مقدار انرژی. تفاوت این است که انرژی به شکل الکتریکی است و گرمای حاصل از سوختن سوخت نیست، پس چگونه انجام شد؟

فولکس‌واگن از موتورهای سنکرون آهنربای دائمی استفاده می‌کند که از رویکرد آزمایش شده و قابل اعتماد یک روتور جامد با آهن‌رباهای تعبیه‌شده، احاطه شده توسط سیم‌پیچ‌هایی که میدان‌های مغناطیسی دوار را ایجاد می‌کنند، استفاده می‌کند. آهنرباهای موجود در روتور به طرز بردگی زمینه ها را دنبال می کنند و بنابراین روتور می چرخد. همچنین با فیلدها همگام می شود، بنابراین سرعت آن با آنها همگام می شود، از این رو اصطلاح همزمان نامیده می شود.

تعداد سیم‌پیچ‌ها (که در مجموع به آن استاتور گفته می‌شود، زیرا حرکت نمی‌کند) تعدادشان افزایش یافته و سیم مورد استفاده دارای سطح مقطع بزرگ‌تری است (ضخیم‌تر است). در عین حال، روتور دارای آهنرباهای قوی تری است و سیستم درایو برای مقاومت در برابر گشتاور بسیار بالاتر تقویت شده است.

اینورتر – مغزی که الکتریسیته را بین DC (باتری) و AC (موتور) تبدیل می کند – دوباره توسعه یافته است. این می تواند جریان بالاتری را تحمل کند و نرم افزار بهبود یافته است، بنابراین موتور به طور موثرتری الکتریسیته را به انرژی مکانیکی تبدیل می کند.

به جای استفاده از یک پمپ الکتریکی کم مصرف، سیستم با اجازه دادن به چرخ‌های دنده و سایر اجزای گیربکس روغن را بدون پمپ توزیع می‌کند و پس از گرم شدن، روغن جمع‌آوری و خنک می‌شود.

بنابراین، مهندسان با بررسی دقیق هر بخش از “موتور” و پیشرانه خودرو و ایجاد پیشرفت‌ها، رویکرد مشابهی را با تیونرهای موتورهای گذشته دنبال کرده‌اند. فقط منبع انرژی تغییر کرده است.